Vandaag sprak ik een moeder op school. We hadden het over onze kinderen, en hoe ze zijn gestart in het nieuwe schooljaar. Het liefst willen we dat het goed gaat met onze kinderen. Dat ze blij naar school gaan, vrolijk thuiskomen, lekker spelen met vriendjes en vriendinnen en een heleboel leren.

Maar we weten ook dat de praktijk anders kan zijn. Weerbarstiger. Want ook (juist!) op school worden we voor uitdagingen gesteld. Dat heet het leven. Onderweg doen we levenservaring op. Om er van te leren. Sterker te worden. Soms gaat het makkelijk, soms is het moeilijk.

Wat kun je doen als papa of mama, wanneer je ziet dat je kind worstelt op school?

Oké, de eerste stap is misschien de meest voor de hand liggende. Je praat met je kind. Je praat met de juf.

Maar juf spreekt niet altijd jouw taal. Juf ziet je kind niet thuis. Juf weet niet altijd wat zich IN je kind allemaal afspeelt.

En je kind heeft geen zin om te praten. Of heeft de ‘taal’ nog niet om te spreken over wat er dan aan de hand is. Logisch eigenlijk, want als je kind het wist, dan had het ook geen probleem.

Er moet toch meer zijn, iets dat we zelf kunnen doen? In mijn eigen zoektocht naar antwoorden, wijsheid en inzichten heb ik behoorlijk wat gelezen, bestudeerd en ervaren. Uiteindelijk kwam ik erachter dat het belangrijk is om mijn eigen lichaam te leren lezen en begrijpen. Om de taal van mijn lijf te gaan spreken. Om nieuwsgierig te zijn in plaats van bang, angstig en te denken dat er iets mis is met mij.

Maar hoe doe je dat? Luisteren naar je lichaam?

Om te beginnen is het handig om te weten hoe dieren omgaan met stress en spanning. Dieren in het wild jagen op elkaar. Dat is instinct, zo heeft de natuur dat geregeld. Snappen we allemaal. Maar wat doet een dier in nood, een dier in doodsangst? 3 dingen: VECHTEN, VLUCHTEN, BEVRIEZEN. Denk aan een antilope die wegrent voor een leeuw. Plotseling rent hij (bij wijze van) 10 keer zo hard. Zijn leven hangt er vanaf! Wegwezen en wel zo snel mogelijk! Of hij bevriest en doet alsof hij dood is. Dan is hij niet meer interessant voor de leeuw. Die gaat op zoek naar een andere prooi. Op het moment dat het gevaar is geweken, dat het dier beseft: het is veilig, schud hij alle spanning van zich af.

Wat gebeurt er in die momenten in het lichaam van het dier? 1: het lichaam wordt een superlichaam. 2. het lichaam schudt de stress eruit. De opgebouwde spanning is niet meer nodig. Een laatste beweging, een brul en het is klaar. Een dier is het kwijt.

Een mens niet.

Als wij niet voelen wat we voelen, blijft het lichaam in een ‘actieve staat van zijn’. Alsof er steeds een tijger of leeuw in de buurt is. Spanning bouwt zich op die manier op.

Het is dus de kunst om te voelen wat we voelen. Eerst bij jezelf.

Drie tips om je daarbij te helpen:

1. Ga staan. Voel je voeten stevig op de grond. Aard jezelf. Stel jezelf voor als een stevig gewortelde boom. Voel wat er te voelen valt. Benoem het voor jezelf.
2. Adem. Leg je hand op je hart. Adem drie keer in en uit. Kijk om je heen. Is er een leeuw? Een tijger? Een beer dan? NEE? Zeg tegen jezelf: IK BEN VEILIG.
3. Kom in beweging. Energie wil stromen. Zet muziek op en laat je lichaam meegaan op de beat van de muziek.

Het begint dus eerst IN jou. Voel wat jij voelt. Leer jezelf kennen.